Untitled (2453)

Het liefst leeft Annemarie Slobbe zonder klok, in een tijdloze staat zonder stress of verlangen. En terwijl ze zich concentreert op de stilte in zichzelf, aanschouwt ze hoe de wereld voorbij stroomt. Het getij van kolkende wateren, stormachtige luchten en een fonkelende sterrenhemel tonen de grootse natuurlijke cyclus. Het verloop van dag naar nacht symboliseert dat alles wat ontstaat ook weer zal vergaan. De observaties van Annemarie komen tot leven in abstracte schilderijen waarin we ons kunnen verhouden tot de veranderlijkheid van het bestaan. In het maakproces kunnen kleine onregelmatigheden, of de weerslag van stug materiaal, een vooropgezet patroon doen doorbreken. Door deze veranderingen niet te corrigeren maar te accepteren, ontwikkelen composities zich op natuurlijke wijze.